Pomoc niesioną Żydom przez Polaków poza granicami okupowanego Kraju można podzielić na Pomoc organizowaną pod auspicjami Rządu Polskiego na uchodźstwie, oraz Pomoc od niego niezależną.
Wśród akcji prowadzonych w porozumieniu z Rządem Polskim wymienić można:
1) Wielokrotne deklaracje i oświadczenia Rządu Polskiego,
2) Pomoc polskich placówek dyplomatycznych dla
- biorącego pod swą protekcję ludność żydowską zamieszkującą okupowane ziemie polskie oraz wszystkich obywateli polskich pochodzenia żydowskiego,
- domagającego się potępienia działań niemieckich na ziemiach polskich oraz przedsięwzięcia działań dla powstrzymania ludobójstwa.
3) Działalność Międzystowarzyszeniowej Rady Żydów Polskich w Wielkiej Brytanii, zainicjowanej przez Ignacego Szwarcbarta oraz Emanuela Scherera w roku 1940.
- osób starających się o dokumenty pozwalające na swobodne podróżowanie,
- organizacji żydowskich na świecie na polu współdziałania we wspieraniu polskich Żydów.
4) Działalność Rady do Spraw Ratowania Ludności Żydowskiej w Polsce, utworzonej w Londynie w kwietniu 1944 roku. Na jej czele stanął Adam Ciołkosz, członek PPS.
5) Działalność Henryka Sławika, który za pośrednictwem podporządkowanych Rządowi w Londynie struktur politycznych niósł Pomoc i ocalił życie tysięcy Żydów.
Akcje Rządu Polskiego są bardzo mało znane. Występowały prawdopodobnie w większości skupisk polskich, gdzie istniała tradycja polsko-żydowskiej współpracy. Zdarzały się przypadki Pomocy nawet w niewoli niemieckiej. Zaliczyć do nich można m.in. inicjatywę oficerów Wojska Polskiego umieszczonych w oflagu II C Woldenberg, która została opisana przez Szymona Datnera w artykule: Udział polskich jeńców wojennych w ratowaniu Żydów w okresie II wojny światowej, „Biuletyn ŻIH” 1978, nr 107/108.